Het is Ramadan tijd. Op dit moment ben ik aan het vasten en moment naar moment word ik gevraagd geduld te hebben, vol te houden en door te zetten. Een weg te vinden in het zogenaamde ‘onmogelijke’ en in het NU bezig te zijn ter voorbereiding op straks. Over een maand zal ik volgens velen mijn ‘doel’ bereikt hebben en vieren we dat met Eid Al Fitr (suikerfeest). Tegelijkertijd ben ik juist zo aan het genieten van het onderweg zijn, de meditatieve staat waarin ik de hele dag verkeer en de lessen die mijn aangereikt worden door het vasten.
Het doet me denken aan het ondernemerschap. Hoe je als ondernemer in je hoofd altijd verder bent dan waar je nu staat. Hoe je reikhalzend uit kunt kijken naar het behalen van je doelen maar steeds gedwongen wordt om bezig te zijn met wat NU nodig is om uiteindelijk DAAR te komen. Vaak zie ik dat ondernemers dat vervelend vinden. Graag al dicht bij dat einddoel willen zijn, terwijl eerst al die kleine stappen gezet moeten worden om uiteindelijk daar te kunnen komen.
Hoe zou het zijn als we de weg NAAR het doel gaan zien als onderdeel van het doel ZELF? Ons niet alleen richten op het eindresultaat, maar ook op de weg ernaar toe? Elk doel dat je stelt wordt dan een reis, geen eindbestemming. En aan het einde van de reis heb je je doel behaald bestaande uit de REIS én het RESULTAAT.
Gevolgen van iets ‘niet snel genoeg vinden gaan’ zijn vaak stress, frustratie en paniek. Terwijl je vaak achteraf net zo blij bent met het resultaat ONDANKS dat het je niet snel genoeg ging. Het zou fijn zijn als we het aandurven om het realiseren van onze dromen werkelijk tijd te gunnen en meer plezier durven beleven aan het onderweg zijn.
Ik wens je een fijne reis.