Er was een tijd dat ik niet goed begreep wat er bedoeld werd met ‘innerlijke rust’. Ik begreep het niet, omdat ik het nooit ervaren had. Ik dacht dat het iets met mijn lijf te maken had, maar het bleek mijn hoofd te zijn.
Nee zeggen en weggaan
Jaren aan zelfontwikkeling en reflectie, leidden ertoe dat ik steeds minder van mezelf móest. ‘Nee zeggen’ werd steeds vaker een optie in mijn systeem en momenten (zelfs hele vakanties) voor mezelf nemen werd gaandeweg ook ‘heel normaal’. Ik kwam er alleen achter dat voor innerlijke rust meer nodig was. Het deed al heel veel dat ik af en toe afstand nam om maar niet continu gebombardeerd te worden met externe prikkels waar ik iets mee moest, maar ik nam nog altijd mezelf – correctie – mijn hoofd mee. En daarin ging het altijd maar door.
Ellenlange to do lijstjes
Voor de korte termijn en voor de lange termijn.
Voor mezelf en voor mijn man.
Voor mijn huis en mijn familie.
Voor mijn werk en mijn vrijwilligerswerk.
Dingen die moesten.
Dingen die ik graag wilde.
Dingen die het proberen waard waren.
En dingen die ik nooit meer wilde.
Allemaal notes to self die soms op papier terecht kwamen, soms in mijn telefoon een plekje kregen, soms uitgesproken werden met de verwachting dat de ander het onthield en soms vergeten werden en dan om 3 uur ’s nachts ineens hun aandacht kwamen vragen.
Ojee, een kind
Toen ik mijn eerste kind kreeg kwam er een bak aan informatie en taken bij, waardoor er een soort kortsluiting ontstond. Achteraf bezien geef ik het de naam postnatale burn-out. Het was namelijk geen depressie, maar een ‘door, door, door’ gevoel wat volledig niet strookte met het wonder van moeder worden. Wat ik al aan structuur ingericht had en wat ik daarin van mezelf (en van anderen ahum) verwachtte kon allemaal compleet overboord.
Ik moest opnieuw beginnen.
Uit mijn hoofd
Geen idee hoe ik erop kwam, maar een van de eerste besluiten die ik nam, was om vooraan zo min mogelijk informatie nog in mijn hoofd te bewaren. Alle input, maar dan ook alles, ging uit mijn hoofd en op (digitaal) papier. En dat ben ik blijven volhouden, want het maakt ALLE verschil. Ik vertel je er graag over, want wie weet brengt het jou ook wat.
- Van papier naar digitaal. Mijn telefoon heb ik namelijk altijd en overal bij, en dus kan ik het direct inplannen en hoef ik het maar eenmalig te noteren.
- ALLE afspraken en taken in de agenda. Alles wat me een half uur of langer kost, staat geblokt in mijn agenda. Blijkt op de dag zelf dat ik het liever verschuif dan doe ik dat, maar ik hoef het in ieder geval niet meer in mijn hoofd te bewaren.
- Een gedeelde digitale agenda met mijn man; nooit meer ‘Ja maar ik heb ook al een afspraak vanavond, dat had ik je toch al gezegd?’
- Ik mag van mezelf nooit meer denken; ‘dat onthoud ik wel’, daarom vraag ik constant; ‘wil je het mij aub even appen of mailen?’
- Inspirerende ideeën voor mijn onderneming of belangrijke to do’s die ik wel wil inplannen maar niet nu, stuur ik direct naar mijn zakelijke mail door via de app ‘Braintoss’. Met deze app stuur ik – met één druk op de knop- foto’s, spraakberichten en notities direct naar mijn inbox. Wanneer ik aan de slag ga, staan de reminders klaar.
- Vrij recent heb ik de app ’Todoist’ toegevoegd aan mijn leeg-mijn-hoofd-toolbox; een app waarin ik kleine taken kan noteren die ik tussendoor een keer moet doen. Iemand bellen, een formulier invullen, even wat checken. Ik kan er ook direct een datum aan hangen en de app is gekoppeld aan mijn agenda. Alle taken komen zo op de juiste dag in mijn agenda te staan.
- Last but nog least; regelmatige braindumps wanneer ik voel dat er alsnog te veel info in mijn hoofd aan het ronddartelen is; Gewoon alles, alles, alles op papier plempen tot je helemaal leeg bent. En dan kijken of er wat op staat waar je echt wat mee moet en dat ’sturen’ naar de plek waar het hoort.
Een tweede brein
beeld: fotografu via Unsplash
Recente reacties